Jezus van Nazareth, zal best een lieve man geweest zijn, een aardige kerel om mee om te gaan. Maar in de evangelielezing van vandaag verschijnt hij toch wel als een driftkikker, een opgewonden standje. Jezus de vredestichter, de weerloze mensenzoon, maakt van touwen een zweep en slaat daarmee de geldwisselaars en handelaars de tempel uit, en hij gooit de tafels van de geldwisselaars om. Hij begint ook te schreeuwen, deze zachtmoedige mens. En een beetje arrogant is hij ook nog: ‘niemand hoefde hem over de mens iets te leren, hij wist zelf wel wat men aan een mens had’, zo zegt de evangelist Johannes.

‘Zoiets hebben we nog nooit gezien.’ Het zou de spreuk van een prins carnaval kunnen zijn. Maar dat is het niet. Het zijn de laatste woorden van de evangelielezing van vandaag, en die blijven als het ware nagalmen in onze oren, in elk geval in die van mij. Ze verwoorden voor mijn gevoel wat het hart van het christelijk geloof, ja wat het hart van geloven zonder meer is: ‘zoiets hebben we nog nooit gezien’. Geloven gaat niet over wat we allemaal al weten en kennen en bezitten, geloven gaat niet over zekerheden en wetmatigheden. Nee, geloven gaat over wat we nog nooit hebben gezien.